Toen ik voor mijn eerste baan op cursus moest, nam ik voor de zekerheid een vroege trein en belandde in een vrijwel lege hotellobby. Er zat één mevrouw aan de koffie. Zij was van Surinaamse afkomst, zoals je kon zien en ze ook vertelde toen ik bij haar aanschoof. We maakten een gezellig praatje. Geleidelijk aan druppelden er meer mensen binnen. Allemaal mannen, tegenwoordig zou je zeggen witte mannen. Die keken naar ons en wendden zich tot elkaar, ook om gezellig een koffie te doen.

Toen posteerde de cursusleider zich in de deuropening van de lobby en riep de cursisten op om met hem mee te gaan. De heren maakten aanstalten om mee te gaan. Toen ik ook opstond, keken ze verbaasd op. Huh? Hoorde zij er ook bij? Ja dus. Toen stond mijn Surinaamse koffiegenoot ook op. En op mijn beurt was ik verbaasd! Ik dacht dat ze bij de lobby hoorde. Of zoiets. Het was 1978 maar is me altijd bijgebleven.

Wat heb je aan die ondernemers? Ze maken de zorg wel efficiënter, maar als gevestigde orde heb je er ook last van, dus liggen ze onder een vergrootglas. Ze willen alles maar veranderen.

Hierna zo’n zorgondernemer aan het woord (bron: een bewerking van een interview met Loek de Winter in Skipr Daily, ik besteed er graag mijn columnruimte van deze maand aan): ‘Er steekt politieke tegenwind op. Je merkt dat de rol van het ondernemen wordt gedemoniseerd. In de periode van de kredietcrisis kregen we een aantal ziekenhuizen aangeboden die bedrijfsmatig niet goed functioneerden. Veel achterstallig onderhoud. Eerst zijn we jaren bezig geweest om een regiogroep ziekenhuizen op orde te krijgen. Daar zijn we van dertig miljoen negatief eigen vermogen naar nagenoeg nul gegaan. Met een ander ziekenhuis zitten we eigenlijk nog steeds in dat proces. Het valt tegen hoe taai dat is, het DNA van die organisaties veranderen. Ook de rol van de zorgverzekeraars is mij tegengevallen. Onze ziekenhuizen waren jarenlang de goedkoopste, maar toch wilden de verzekeraars ons niet een marge gunnen toen we die nodig hadden om te investeren. Je zou na tien jaar geleide markteconomie verwachten dat kosten en baten een grotere rol zouden spelen. Uiteindelijk contracteren verzekeraars nog steeds niet rationeel maar politiek.’ Lees verder

Stel, je hebt een probleem met je riolering. De rioolhersteller ontdekt dat je rioolbuis kapot gaat aan ingroei van boomwortels. Hij zorgt dat de buis genoeg wortelingroeivrij is voor de komende jaren. Herstelt buis, boom blijft leven. Probleem opgelost. Je stuurt zijn rekening naar je rioolverzekering. Die betaalt een klein deel. Huh? Tja, het weghalen van die boomwortels valt niet onder de verzekering, enkel de buis. Bovendien heeft de verzekeraar geen contract met deze rioolhersteller, dus tja, is ie wel te vertrouwen? Maar, zeg je verbaasd, die man had de buis niet kunnen herstellen zonder eerst wortels weg te halen. En als hij de wortels niet wat verder weghaalt, hebben we over drie jaar het probleem weer?! Bovendien zit dit rioolbedrijf vlakbij, dus nauwelijks reiskosten. Niks mee te maken, zegt de verzekeraar. Lees verder