Column Mechtild Rietveld: De twee Aagjes

Onlangs is met unanieme stemmen in zowel de Tweede als de Eerste Kamer een wetsvoorstel aangenomen waardoor het voor ouders van doodgeboren kindjes mogelijk is om ze te laten registreren bij de burgerlijke stand, waardoor ze automatisch ook in de Basisregistratie personen komen. Verder heeft het in de systeemwereld geen rechtsgevolg, maar wel in de leefwereld van kennelijk veel mensen – 82.000 ondertekenaars van de petitie om dit te regelen! De borelingen worden met hun naam ingeschreven bij ouders en eventuele broertjes en zusjes. ‘Noem mijn naam, en ik besta’ luidt een oud Joods gezegde.

Er is een strijd van jaren aan vooraf gegaan door een zwermcoalitie van allerlei mensen, aangetrokken door een piepklein groepje moeders dat te maken had gehad met hun levenloos geboren kinderen die niet ‘bestonden’. Na de inwerkingtreding van de wet (begin 2019) waren er binnen twee weken al 800 aangiften, ook van kinderen die tientallen jaren geleden levenloos waren geboren. Kennelijk zit het diep. Lees verder

Column Mechtild Rietveld: Vrije zorgkeuze

De ‘vrije’ zorgkeuze blijft. Enkele jaren geleden zwaar bevochten in Den Haag. Lexsigma vocht mee. Iedereen politiseerde destijds de gang van zaken, maar waar het om ging was toch echt inhoud: de patiënt/cliënt die zich zou moeten schikken in de keuzes en het te verwachten woud aan polissen bij de verzekeraars. Tenzij je duurdere restitutiepolissen kon betalen én tenzij er zorgaanbieders overblijven om uit te kiezen. Wel mocht je elk jaar kiezen voor een andere verzekeraar cq polis, nu nog steeds. Lees verder

Column Mechtild Rietveld: Vogeltje in de mijn

Vroeger namen de kompels in de mijnen vaak een parkietje mee naar beneden. Die zijn kwetsbaar en gaan als eerste van hun stokje als er in de mijnschacht onraad is: te weinig zuurstof of gasvorming of te veel stof in de lucht. Vogeltje ligt dan al gauw in katzwijm. Als de mijnwerkers dat zien, weten ze dat ze weg moeten wezen. Zo is het met kinderen ook. Als er iets in hun omgeving mis gaat – bijvoorbeeld armoede, (v)echtscheiding, mishandeling, pesten, slecht/te veel/te weinig eten – dan merk je dat het eerst aan het kind. Die zijn het kwetstbaarst. Het kind gaat als het ware van zijn stokje. Lees verder

Column Mechtild Rietveld: Nog even over wijkteams in gemeentelijk zorgland

Veel gemeenten denken in subsidietermen, verzekeraars in DBC’s. Hulpverleners moeten dan vooraf aangeven wat ze gaan doen met ‘ons’ belasting-verzekerings-geld en wel binnen het gestelde lokale/regionale/verzekeringsbeleid. Je moet per geval tevoren aangeven wat het probleem is en dan kan de subsidie/verzekering, pardon, de zorg beginnen. Bij een gebroken been kan dat snel, maar in andere takken van zorgsport lukt dat vaak niet. In de ggz en in de jeugd(ggz)zorg lukt het meestal pas maanden later om een probleem of het gezin te doorgronden – effe los van wachttijden. Lees verder

Column Mechtild Rietveld: Huichelen en facebook

Ik moet een jaar of vier zijn geweest, toen ik als katholiek zieltje voor het eerst in aanraking kwam met het begrip ‘ziel’. Als je een ‘zonde’ beging, kreeg je een vlek op je ziel. En met veel zonden werd ie zwart. Ik verwarde het woord ‘ziel’ met ‘hiel’. Jarenlang inspecteerde ik scherp mijn hielen. Die mochten niet zwart worden. In mijn beleving huisde de ziel in mijn hiel. Echt heel lang gedacht. Lees verder